Koh Samui

Om vijf uur gaat de wekker en dat heeft geen effect op het humeur van de jongens. We hebben gisteren al bekeken waar we juist moeten zijn op de luchthaven en zo staan we om zes uur al voorbij de security check. We kopen croissants als ontbijt en om zeven uur hangen we in de lucht.

De laatste dagen van de reis zullen we net zoals vorig jaar doorbrengen op een eiland in de Golf van Thailand. Niet op Koh Phangan deze keer, want het is bijna volle maan en we willen niet mengen met het Full Moon Party publiek, al ziet Emiel dat wel zitten. We gaan naar Koh Samui, grote broer van Koh Phangan. Beiden liggen op een boogscheut van elkaar maar naar het schijnt wordt Koh Samui een stuk meer bezocht.

Koh Samui heeft een luchthaven maar daar vliegen slechts een beperkt aantal vliegtuigmaatschappijen op, tegen prijzen die niet passen in ons budget. Wij vliegen met een low cost maatschappij naar het vasteland kort bij de eilanden. Eens geland is het simpel te regelen om op het eiland te geraken. De ferry maatschappijen hebben hier allemaal een kantoortje, en in de prijs van het ticket zit ook de busreis naar de pier.
We stappen op een bus, en even later blijkt dat er slechts acht passagiers zijn. Weer afstappen dus, en verhuizen naar een minivan. Die gaat een stuk sneller dan de bussen, dus dat is mooi meegenomen. Eens aan de pier is de ferry net vertrokken, dus dat wordt een uurtje wachten op de volgende. Emiel en Louis doden met plezier de tijd in het kleine speeltuintje.

We varen met een zeer trage boot. Het is bewolkt, een beetje mistig zelfs. Hopelijk is het weer goed genoeg voor een paar dagen zon en strand.
Na anderhalf uur varen zijn we op Koh Samui. Aan de pier is het de gekende drukte, nog voor we de ferry goed en wel af zijn gestapt worden we al aangeklampt door taxichauffeurs. Prijsafspraken zijn hier duidelijk wel toegelaten, ze hanteren allemaal dezelfde (hoge) prijs. Beetje zuur, maar we hebben geen zin in een Songthaew, een gemeenschappelijke taxi die dus meerdere keren stopt.

Na twintig minuten rijden komen we aan in Bo Phut, in het Noorden van het eiland. De mooiste stranden liggen volgens de Lonely Planet in het Oosten van Koh Samui, maar die zijn minder geschikt voor gezinnen met kids. Daar moet je zijn voor de parties en het nachtleven.

We zijn bij aankomst aangenaam verrast, ons resort ligt in het midden van Bo Phut's 'Fisherman's village', een gezellig plaatsje met restaurantjes, winkeltjes, bars, massagesalons, ... Allemaal afgestemd op toeristen, maar we vinden het op het eerste gezicht erg leuk.
En dat blijft zo. Hoewel we niet goed wisten wat te verwachten van Koh Samui bevalt het ons helemaal. Dat we hier het echt Thailand niet gaan zien is wel duidelijk, maar daar hebben we de afgelopen 3 weken al dubbel en dik van genoten. Het persoonlijke contact met de Thai is weg, hier rijden evenveel kinderwagens als scooters rond en de prijzen liggen hier naar ons gevoel gigantisch hoog (maar naar Belgische normen nog laag). Je ziet hier een ander soort toeristen dan in het Noorden van Thailand, het type 'ik loop in enkel mijn zwemshort over de straat terwijl ik grote pinten bier drink' is hier alom vertegenwoordigd.

Het hotel is weer prima, twee zwembaden, bungalows in een grote tuin, een strandje aan de overkant van het straatje, restaurant aan het strand.
We beginnen met het uittesten van zwembad nummer één. De jongens spelen de reis met de ferry na, leuk om te zien hoe ze omgaan met nieuwe ervaringen.

Op vrijdagavond is er in Bo Phut een markt, en wanneer we na het douchen de straat oplopen zitten we er middenin. Geen Thaise markt hier, wel kraampjes met namaakspullen (levert Billabong zwemshorts en Havaianas slippers op) en allerhande prullen, eetstandjes... De jongens blijven staan bij een kraampje met popjes die, wanneer je in je handen klapt, hun zwarte regenjas open trekken en in vol ornaat staan de dansen. Ze hebben er geen gekregen :).
We vinden allemaal ons goesting aan de eetkraampjes en al gauw zijn we amper te onderscheiden van het type dat over straat loopt met pinten bier of cocktails in de hand (van een zwemshort was er geen sprake...).

Het vroege opstaan deze ochtend laat zijn sporen na. Hoewel Emiel zelf zegt dat hij het superleuk vindt en graag nog zou blijven willen zijn benen niet meer mee. We gaan dus terug naar ons bungalowtje, waar de jongens na amper vijf minuten slapen. Van op ons terras horen Dirk en ik de muziek verder klinken....