louisenemielinthailand2013.reismee.nl

Thuis!

Eppegem

We verlaten Thailand even snel als we zijn binnen gekomen, langs de priority lane. Louis in de rugdrager wordt elk jaar moeilijker, maar in de buggy mag hij nog even zitten, niets dan voordelen :-).

We eten nog snel iets, en dan is het al tijd om te boarden. Geen andere kinderen op deze vlucht naar Mumbai, en de onze gedragen zich voorbeeldig. En dat terwijl Louis net wakker wordt wanneer we gaan opstijgen en dat meestal gepaard gaat met een slecht humeur. De games aan boord maken alles goed, en beide jongens slapen ook een uur of twee. Louis installeert zich op de grond en zo heeft Emiel twee stoelen om ook languit te liggen.

Bij de overstap in Mumbai gaat alles prima deze keer. We krijgen de buggy onmiddellijk bij het uitstappen, bij de eerste security check krijg ik met Louis zelfs voorrang (mannen en vrouwen gescheiden - en om één of andere reden is de rij bij de vrouwen veel langer maar daar ontsnap ik deze keer aan). De speelgoedautootjes van de jongens worden wel één voor één uit hun rugzakje gehaald, de officer zal interesse gehad hebben zeker... Bij de tweede check kan er zelfs een grapje af met Emiel en Louis en bij de laatste security check worden ze ook nog eens opgepakt. Door al die veiligheidscontroles hebben we nog net tijd voor een koffie voor we op het vliegtuig naar huis stappen!

De achtste en laatste vlucht van deze reis verloopt wat moeillijk. Geen problemen met onze jongens, die slapen opnieuw enkele uren en verder bieden de films en games op hun persoonlijk schermpje prima afleiding. Maar enkele rijen voor ons huilt een baby zowat de hele tijd en aan de andere kant van het gangpad zit een man die continue iets nodig heeft van de stewardessen en dan telkens zeer luide discussies aangaat.
De kindermaaltijden zijn behoorlijk pikant, gelukkig hebben we brood en beleg bij zodat de kids geen honger moeten lijden.

Perfect op tijd komen we aan in Brussel, waar peter Jan ons al staat op te wachten om ons naar het 'gele huisje' te brengen!

Daar is de tuin wat verwilderd, maar de poezen en de kippen zijn dankzij de buren in prima conditie!
We voelen ons de hele dag wat vreemd, maar geven niet toe aan de zin om te gaan slapen, om een jetlag te vermijden. Enkel Louis doet een middagdutje. Emiel haalt na vier weken zijn Lego boven en hem horen we de rest van de dag niet meer.
Louis inspecteert of alles in huis nog hetzelfde is als voor we vertrokken (zoals of we nog een trap naar boven hebben) en dat is helaas nog het geval, de verbouwing is nog niet klaar :(. Dirk begint er ineens aan en ik sla aan het uitpakken en wassen.

Zo sleept deze lange dag zich verder, tot we na de verplichte fritkotfrietjes, rond acht uur allemaal gaan slapen...

Bedankt aan iedereen die via deze blog een beetje met ons mee op reis is geweest. Het was leuk om jullie reacties te lezen en de 'aantal lezers' teller te zien stijgen... Hopelijk tot volgend jaar :-).

Tempels in Bangkok

Bangkok

We hebben nog zo goed als een hele dag in Bangkok, en daar willen we optimaal gebruik van maken. Geen getreuzel 's ochtens, en we zitten voor acht uur aan de onbijttafel. En dat is maar goed ook, want wanneer we een uurtje later vertrekken zit de ontbijtruimte bomvol, en is het wachten voor een plaatsje. Opvallend veel gezinnen met kinderen trouwens.

De jongens mogen het vervoermiddel kiezen en ze verkiezen een tuktuk boven een taxi of de lijnboot. Op straat houden we een tuktuk aan en na het verplichte onderhandelen over de prijs zijn we vertrokken. Het is al enkele dagen geleden dat we een tempel hebben bezocht en daar is Bangkok the place to be voor. De stad heeft drie belangrijke historische heiligdommen. Eentje daarvan, Wat Phra Kaew hebben we vorig jaar bezocht samen met het voormailige koninklijk paleis. De twee andere, Wat Pho en Wat Arun, doen we vandaag.

We worden afgezet voor Wat Pho, een site met meerdere tempels, waaronder eentje met de grootste liggende Budha (al is het niet duidelijk of dat van heel Thailand is of van Bangkok alleen). De Budha is 46 meter lang, en 15 meter hoog.
Het is merkelijk warmer in Bangkok dan gelijk waar we de afgelopen weken zijn geweest. We drinken veel meer (in de toegangsprijs zit zelfs water inbegrepen) en we zweten ons te pletter.

Na het bezoek aan Wat Pho steken we de rivier over met de boot naar Wat Arun, maar niet voor we vlees op een stokje hebben gekocht voor de jongens. De overtocht duurt amper een paar minuten. Er varen heel veel boten, het zou ons niet verbazen mocht er af en toe eens een aanvaring gebeuren.

Wat Arun heeft een prachtige toren die versiert is met figuren van stukjes gebroken porselein, en je kan erop. Na 3 behoorlijk steile trappen staan we boven en hebben we een mooi uitzicht op de stad en de rivier. Louis durft niet goed meer naar beneden maar uiteindelijk lukt het wel. Eigenlijk zou je deze toren moeten komen bekijken rond zonsondergang maar ook al is het hier redelijk vroeg donker, rond dat uur zitten wij met hongerige, vermoeide kinderen dus de zonsondergangen zijn aan ons voorbij gegaan tijdens onze reis.

Na een ijsje, wat spelen met poezejongen (eerste opmerking van Louis wanneer hij een kat ziet is dat ze een volledige staart heeft, dat nadat we eerder een poes hebben gezien zonder staart) en duiven, nemen we de boot terug naar de overkant. We wandelen richting Chinatown en komen terecht op een electronica markt. Louis begint aan zijn dutje, dus na een half uurtje besluiten we terug te gaan naar het hotel.

Daar aangekomen eten we onze laatste Thaise maaltijd, we kiezen voor de typische maaltijdsoep Tom Yam. Voor de jongens vragen we een sandwich ham and cheese without the cheese en we zijn niet verbaasd wanneer er sandwiches met enkel kaas worden gebracht :).

We nemen nog een duik in het zwembad, en dat doet hier echt deugd met de warmte, voor we ons gaan klaarmaken voor het vertrek. We hebben geregeld dat we de kamer hebben tot 18 uur, wanneer we een taxi nemen naar de luchthaven.
Dat zou ongeveer 45 minuten rijden zijn, tijdens de spits misschien een uur, maar we doen er meer dan anderhalf uur over. Nog niet lang genoeg voor paniek, maar veel langer had het niet moeten duren! Zo zien we dan toch eens de zon ondergaan, boven Bangkok.
Het verkeer in Bangkok is zot, waar er drie rijstroken zijn maken ze er vijf, zonder de brommertjes mee te tellen. Hier rijden is nog iets anders dan in het Noorden van Thailand zoals wij hebben gedaan.
De jongens amuseren zich geweldig goed door gekke snoeten te trekken naar mensen in andere wagens (die volop gezichten terug trekken), en door de gekke snuif die de taxichauffeur af en toe maakt na te doen, tot Louis in slaap valt...

Reisdag

Bangkok

We worden nog eens wakker met de wekker, want we hebben een serieuze verplaatsing voor de boeg, van Koh Samui naar Bangkok. De jongens zijn al van 's ochtends vroeg door het dolle heen, het avontuur wenkt. Het regent, dus de timing van ons vertrek is perfect.

Om negen uur komt de taxi ons ophalen, en een klein half uur later staan we aan de pier vanwaar de ferry naar Donsak op het vasteland vertrekt. We hebben geen georganiseerde trip geboekt, we gaan er van uit dat zelf tickets voor boot en bus regelen onmogelijk een probleem kan zijn en dat we op die manier zeker goedkoper af zijn.
De ferry arriveert net, en we zoeken plaatsen op het achterdek. Zo zien we Koh Samui langzaam steeds kleiner worden. We zien de wolken enkel boven het eiland hangen, terwijl wij ondertussen in het zonnetje zitten. We vragen ons af of dat de afgelopen dagen net zo is geweest.

In Donsak aangekomen is het wachten geblazen op de bus naar de luchthaven. We hadden gerust een ferry later kunnen nemen, maar onze hectische reis naar de luchthaven van vorig jaar waarbij we het vliegtuig maar op het nippertje haalden in gedachten, spelen we dit jaar op veilig. De jongens spelen opnieuw in de speeltuin terwijl we wachten.
De chauffeur van de minivan ziet het volledig zitten en duwt het gaspedaal stevig in, maar het record van vorig jaar wordt niet gebroken.

Veel lunch is er niet te vinden in de kleine luchthaven, dus we vullen de meegebrachte croissants aan met chips.
Op het vliegtuig houden de jongens zich prima bezig met de ipad, ze lachen wat en plots knijpt de man achter ons hard in de arm van Emiel. Ik heb niet gezien wat er is gebeurd, en de kerel doet verder alsof zijn neus bloedt.

Op de luchthaven aangekomen gaan we eerst de achtergelaten zak ophalen, en nemen dan de taxi naar centrum Bangkok. We hebben een kamer geboekt in het hotelletje waar we vorig jaar ook hebben gelogeerd, toen in het begin van de reis. Het is altijd leuk om ergens te komen waar we het al kennen, de jongens weten nog goed waar het zwembadje is en dat Louis hier van zijn stoel is getuimeld met een ziekenhuisbezoek tot gevolg.
We hebben allemaal honger dus we gaan onmiddellijk eten. De poesjes hebben de dag van hun leven want de helft van Louis zijn maaltijd belandt bij hen op de grond. De ober heeft een tatoo van een dikke spin op zijn hand en dat vinden de jongens de max.

Het is fijn om in Bangkok te zijn, het lijkt alsof we na een paar dagen opnieuw in Thailand zijn (hoewel Koh Samui ook leuk was). Hier is iedereen ook opnieuw supervriendelijk, en de prijzen liggen een stuk lager...

Na de douche vertrekt Louis naar dromenland, Emiel kijkt een filmpje, Dirk leest een beetje en ik begin aan dit blogverhaal maar ben te moe om het af te maken....

The beach part II

Koh Samui, 22 en 23 juli 2013

Maandag en dinsdag zijn de meeste wolken verdwenen. Veel verschillen de dagen niet van de vorige, Emiel duikt in het zwembad urenlang stokjes op met zijn Nederlandse vriendinnetjes, we wandelen het strand af op zoek naar schelpjes, laten ons masseren met zicht op de zee, lopen langs de winkeltjes, hebben eindelijk tijd om te lezen, spelen UNO, Louis houdt zijn siesta aan het zwembad, gooien met de frisbee en met de bal, eten met onze voeten in het zand, springen in de plassen na de dagelijkse regenbui, ...

We lassen deze dagen rust vooral in voor de jongens maar gek genoeg vragen zij rond de middag van onze laatste stranddag wanneer we nu nog eens een uitstapje gaan doen. Het is leuk dat ze dat vragen, ze houden duidelijk niets over aan het feit dat ze de halve wereld worden rond gesleept, maar het zal niet meer voor op Koh Samui zijn want morgen verlaten we het eiland!

The beach

Koh Samui, 20 en 21 juli 2013

De komende vier dagen staat er niets op ons programma, enkel voldoende zon tanken om er weer een tijdje tegen te kunnen. Hopelijk blijft het mooie weer ook thuis nog een tijdje duren.

Zowel zaterdag als zondag spenderen we de voormiddag op het strand. Dat is geleden van vorige zomer. Louis en Emiel vinden het heerlijk, zandkastelen bouwen en voetballen met pas gemaakte vriendjes, schelpen zoeken, in het zand rollen, in de golven springen...
Het strand is rustig, en zo typisch, met eethuisjes, massagetentjes, ijsventers die niet veel te doen hebben en tijd maken voor een praatje.

's Middags halen we stokbrood bij een Franse bakker en eten op ons terras. In de namiddag is het zwembadtijd. Emiel wil hier geen bandjes aan om geen gezichtsverlies te lijden bij de grotere kinderen, en kan staan in het eerste deel van het zwembad dus dat mag. We oefenen het zwemmen en hij doet mee met stokjes opduiken, en als dat lukt is hij superfier. Louis valt van vermoeidheid bijna om maar denkt er niet aan om te slapen.
We kijken mensen en verzinnen bijnamen, we hebben het sprietenmeisje (superdun), en ook de nijlpaarden (hoef ik niet uit te leggen...).

Zaterdagavond eten we met de voeten in het zand. Hier kan je overal westers eten, Emiel kiest voor pizza, Dirk en ik blijven bij Thais. En Louis, die ligt te slapen in de buggy en is niet wakker te krijgen. Hij eet zijn maaltijd later nog op de kamer.

Aan tafel speelt Emiel grenscontrole, hij weet nog perfect hoe het in zijn werk ging toen we de grens overstaken. Ik krijg een zelfgemaakt paspoort, krijg er een hoop stempels in wanneer ik Thailand verlaat en moet het in bewaring geven aan de grens met Birma. Ondertussen passeren er ook hier verkopers met allerlei voor kinderen heel aantrekkelijke dingen. Vooral de hete luchtballonnen, in allerlei kleuren, die je kan oplaten zijn leuk. Emiel en ik wensen nog meer reizen zoals de huidige (Emiel ook nog wel veel Lego...) wanneer we er zien voorbij zweven.

We hebben Emiel in Pai al beloofd dat hij een fish spa mocht doen, maar hebben nergens eentje gevonden. Hier dus wel, Emiel en Dirk gaan een kwartiertje met de voeten bij visjes die zich te goed doen aan de eelt op hun voeten. Wanneer ze samen een bak delen hebben de vissen geen interesse in de voeten van Emiel, veel eelt is daar nog niet op te vinden. Maar wanneer hij alleen zit vinden de visjes zijn voeten ook en schatert hij het uit. Mijn voeten zijn deze middag beach-able gemaakt in een massagesalon, en dat wil ik niet verpesten, dus ik pas, samen met Louis.

De nacht van zaterdag op zondag valt de regen met bakken uit de lucht. Ik hoor de luidste donderslagen die ik ooit al hoorde en lig al B-plannen te bedenken, want strand en zwembad lijken ver weg. We worden pas om halfnegen wakker en de regen is gelukkig weg getrokken. Het blijft de hele dag bewolkt, maar we zijn daar opnieuw niet triest om want ondanks herhaaldelijk insmeren met factor 50 hebben de jongens 's avonds een kleurtje.

Terwijl in België een nieuwe koning wordt gekroond denken wij aan ons avondeten. Deze keer kiezen we voor een steakrestaurant, eigenlijk vind je hier bijna gemakkelijker westers dan Thais eten. De uit Australië ingevoerde hamburgers en steaks worden voor onze neus op een BBQ gebakken en smaken voortreffelijk, er blijft geen grammetje van over...

We vermelden nu af en toe al eens de terugkeer naar huis maar dan klinkt er luid protest. Louis zegt dat hij nog niet naar het gele huisje terug wil, en Emiel wil blijven tot vlak voor de start in het eerste leerjaar. Is misschien wel een idee :).

Tijdens het eten begint het nog eens te gieten, gelukkig eten we niet op het strand, maar dat duurt deze keer niet lang en we slagen erin om droog ons huisje te bereiken.

Ter land, ter zee en in de lucht

Koh Samui

Om vijf uur gaat de wekker en dat heeft geen effect op het humeur van de jongens. We hebben gisteren al bekeken waar we juist moeten zijn op de luchthaven en zo staan we om zes uur al voorbij de security check. We kopen croissants als ontbijt en om zeven uur hangen we in de lucht.

De laatste dagen van de reis zullen we net zoals vorig jaar doorbrengen op een eiland in de Golf van Thailand. Niet op Koh Phangan deze keer, want het is bijna volle maan en we willen niet mengen met het Full Moon Party publiek, al ziet Emiel dat wel zitten. We gaan naar Koh Samui, grote broer van Koh Phangan. Beiden liggen op een boogscheut van elkaar maar naar het schijnt wordt Koh Samui een stuk meer bezocht.

Koh Samui heeft een luchthaven maar daar vliegen slechts een beperkt aantal vliegtuigmaatschappijen op, tegen prijzen die niet passen in ons budget. Wij vliegen met een low cost maatschappij naar het vasteland kort bij de eilanden. Eens geland is het simpel te regelen om op het eiland te geraken. De ferry maatschappijen hebben hier allemaal een kantoortje, en in de prijs van het ticket zit ook de busreis naar de pier.
We stappen op een bus, en even later blijkt dat er slechts acht passagiers zijn. Weer afstappen dus, en verhuizen naar een minivan. Die gaat een stuk sneller dan de bussen, dus dat is mooi meegenomen. Eens aan de pier is de ferry net vertrokken, dus dat wordt een uurtje wachten op de volgende. Emiel en Louis doden met plezier de tijd in het kleine speeltuintje.

We varen met een zeer trage boot. Het is bewolkt, een beetje mistig zelfs. Hopelijk is het weer goed genoeg voor een paar dagen zon en strand.
Na anderhalf uur varen zijn we op Koh Samui. Aan de pier is het de gekende drukte, nog voor we de ferry goed en wel af zijn gestapt worden we al aangeklampt door taxichauffeurs. Prijsafspraken zijn hier duidelijk wel toegelaten, ze hanteren allemaal dezelfde (hoge) prijs. Beetje zuur, maar we hebben geen zin in een Songthaew, een gemeenschappelijke taxi die dus meerdere keren stopt.

Na twintig minuten rijden komen we aan in Bo Phut, in het Noorden van het eiland. De mooiste stranden liggen volgens de Lonely Planet in het Oosten van Koh Samui, maar die zijn minder geschikt voor gezinnen met kids. Daar moet je zijn voor de parties en het nachtleven.

We zijn bij aankomst aangenaam verrast, ons resort ligt in het midden van Bo Phut's 'Fisherman's village', een gezellig plaatsje met restaurantjes, winkeltjes, bars, massagesalons, ... Allemaal afgestemd op toeristen, maar we vinden het op het eerste gezicht erg leuk.
En dat blijft zo. Hoewel we niet goed wisten wat te verwachten van Koh Samui bevalt het ons helemaal. Dat we hier het echt Thailand niet gaan zien is wel duidelijk, maar daar hebben we de afgelopen 3 weken al dubbel en dik van genoten. Het persoonlijke contact met de Thai is weg, hier rijden evenveel kinderwagens als scooters rond en de prijzen liggen hier naar ons gevoel gigantisch hoog (maar naar Belgische normen nog laag). Je ziet hier een ander soort toeristen dan in het Noorden van Thailand, het type 'ik loop in enkel mijn zwemshort over de straat terwijl ik grote pinten bier drink' is hier alom vertegenwoordigd.

Het hotel is weer prima, twee zwembaden, bungalows in een grote tuin, een strandje aan de overkant van het straatje, restaurant aan het strand.
We beginnen met het uittesten van zwembad nummer één. De jongens spelen de reis met de ferry na, leuk om te zien hoe ze omgaan met nieuwe ervaringen.

Op vrijdagavond is er in Bo Phut een markt, en wanneer we na het douchen de straat oplopen zitten we er middenin. Geen Thaise markt hier, wel kraampjes met namaakspullen (levert Billabong zwemshorts en Havaianas slippers op) en allerhande prullen, eetstandjes... De jongens blijven staan bij een kraampje met popjes die, wanneer je in je handen klapt, hun zwarte regenjas open trekken en in vol ornaat staan de dansen. Ze hebben er geen gekregen :).
We vinden allemaal ons goesting aan de eetkraampjes en al gauw zijn we amper te onderscheiden van het type dat over straat loopt met pinten bier of cocktails in de hand (van een zwemshort was er geen sprake...).

Het vroege opstaan deze ochtend laat zijn sporen na. Hoewel Emiel zelf zegt dat hij het superleuk vindt en graag nog zou blijven willen zijn benen niet meer mee. We gaan dus terug naar ons bungalowtje, waar de jongens na amper vijf minuten slapen. Van op ons terras horen Dirk en ik de muziek verder klinken....

Gedaan met autorijden

Bangkok

We beginnen de dag aan het zwembad. Om op tijd te zijn voor de vlucht van Phitsanulok naar Bangkok hoeven we niet voor de middag te vertrekken. Hoewel er nog veel moois te zien is in Sukhothai kiezen we voor enkel uren rust.
Wanneer ik aan het zwembad kom staan de heren aan de kant te kijken naar iets in het water. Blijkt het toch weer geen slang te zijn (ook gisteren zagen we er nog een grote de weg oversteken vlak voor de auto). Nadat dit exemplaar klaar is met zijn zwempartij is het onze beurt!

Rond de middag vertrekken we voor de laatste rit met de auto. Phitsanulok ligt niet ver van Sukhothai, na een uurtje rijden zijn we er. Het kost ons dan nog een uur voor we de luchthaven vinden. Wanneer we de weg vragen aan een soldaat wijst die naar links maar zegt wel dat we rechts moeten, de verwarring is compleet maar uiteindelijk komen we aan bij een uitgestorven luchthaven (ik zei ook dat het er uitgestorven uit zag en Emiel was direct ongerust, hij vroeg of iedereen gestorven was...).

In het kantoortje van Budget verwachten ze ons al. We vermoeden dat er hier zelden een auto wordt binnengebracht en dat ze hier dus veel tijd hebben om de controle te doen. We hebben helemaal niets van schade veroorzaakt, en er zit een pak modder op de auto die eventuele krassen goed verstopt maar je weet nooit. Maar niets daarvan, op minder dan 10 minuten tijd zijn we rond.
Voor ons gebeurt de inlevering met gemengde gevoelens want het lijkt alsof we die zalige vrijheid kwijt gaan zijn, we zullen wat meer 'geleefd' worden want dat is nu eenmaal zo als je kant-en-klare trips boekt om ergens te geraken. Maar lang duurt dat gevoel niet, we gaan weer andere avonturen tegemoet.

Verder valt er niets anders meer te doen dan te wachten op de lege luchthaven. Zelfs de verlichting is gedoofd, en de enkele winkeltjes die er zijn, zijn gesloten, op eentje na. We hebben nog niet gegeten, dus het wordt een lunch met chips en koekjes.
Stilletjesaan komt de luchthaven toch tot leven, en wanneer we aan boord gaan blijkt het vliegtuig tot onze verbazing volledig vol te zitten. Het is een klein vliegtuig met propellers, en de jongens vinden het super. Ze blijven vliegen geweldig vinden, Louis verkondigt vol trots dat hij dat wel durft! En Emiel houdt mijn hand vast en zegt stoer dat ik geen schrik moet hebben :).

we zijn er snel en op de luchthaven in Bangkok aangekomen is het eerste wat we doen een depot zoeken waar we een tas kunnen achterlaten. We hebben spullen genoeg die niet mee moeten voor de laatste etappe van onze reis. Lange broeken, truien, schoenen, ... hebben we tot nu toe niet nodig gehad en we hopen maar dat dat de laatste week van zon, zee en strand ook het geval gaat zijn. Wanneer we terugkomen van Koh Samui landen we op dezelfde luchthaven en kunnen we de tas zonder moeite weer oppikken.

Morgen heel vroeg vliegen we opnieuw, we hebben daarom een kamer geboekt in een hotel op de luchthaven. We eten nog iets en dan is het bedtijd want om vijf uur moeten we eruit! Met de typische luchthaven geluiden in de verte vallen we al gauw in slaap...

Werelderfgoed in Sukhothai

Sukhothai

Op veel plaatsen in Thailand heb je gratis WIFI, in zowat elke hotel of guesthouse, in restaurantjes en zo ook op de luchthaven. Terwijl we wachten op onze vlucht van Phitsanulok naar Bangkok schrijf ik het reisverhaal van gisteren.

Al zijn de jongens elke ochtend vroeg wakker, echt vroeg zitten we nooit aan het ontbijt. Maar vandaag wel, want we gaan Sukhothai bezoeken, Thailand's meest indrukwekkende werelderfgoed naar het schijnt. Gezien de naar ons gevoel hoge temperaturen willen we vroeg op de fiets zitten, want we kiezen nog eens voor dagje op een tweewieler.

Volgens de receptioniste van ons 'resort' is het te ver om te wandelen met de kids, dus we nemen de auto voor wat eigenlijk een belachelijke 500 meter blijkt te zijn. We droppen opnieuw een kilo of vier was af en we gaan naar een fietsenverhuurzaak, zo zijn er hier hopen. De tuktuk drivers doen hier vast geen goede zaken. Voor minder dan een euro per fiets per dag huren we twee fietsen, die wel kinderfietsen lijken. Ze hebben allebei een soort zitje achteraan, vergelijkbaar met dat van een brommer. Voor Louis betrouwen we dat nog niet, die zit geen seconde stil, dus we nemen één van de twee fietsen die ze hebben met ook een stoeltje vooraan. Louis vindt het erg leuk. Zijn voetjes moeten in een rekker boven het voorwiel, bij ons zou het de veiligheidscontrole niet overleven, maar deze keer doet hij wat we vragen en houdt hij zijn voetjes mooi op hun plaats.

Old Sukhothai was gedurende de 13de en de 14de eeuw de eerste hoofdstad van het rijk Siam. De site is opgedeeld in zones, en wij kiezen voor een bezoek van de centrale zone. Eigenlijk is dit deel niet zo groot en kan je het ook te voet bezoeken maar met deze temperaturen is het zalig op de fiets. We zien na het centrale deel wel of er nog tijd en zin is om een andere zone te bezoeken. Die liggen wat verder en zijn wat meer uitgestrekt.

Het is nu wel heel duidelijk dat we opnieuw in toeristisch Thailand zijn, het voordeel is dat twee blonde jongetjes niet meer zo uitzonderlijk zijn en dus meer met rust worden gelaten.

Sukhothai blijkt prachtig. We bezoeken Wat Mahathat, de grootste tempel en ooit het administratieve centrum van de oude stad. Louis en Emiel klimmen en klauteren waar het mag, zij kunnen zich prima uitleven. Dit deel lig er piekfijn bij, het wordt prima onderhouden dankzij UNESCO.

We fietsen naar Wat Sa Si, een tempel op een eilandje in een vijver met leliebloemen. De hele site ligt in de schaduw van grote bomen, en het is nog bewolkt, dus voorlopig valt het met de hitte wel mee. Tussen de grote tempels, die duidelijk wat zijn opgeknapt liggen nog andere ruines die meer authentiek zijn gehouden.
Wanneer we naar Wat Si Sawai fietsen zien we een groep kinderen die op schooluitstap zijn en aan het lunchen zijn. We stoppen om een foto te nemen en voor we het weten worden we zelf het onderwerp van vele foto's.
De tempel zelf lijkt op diegene die we gezien hebben in Angkor, in Cambodia.

We rijden nog een eindje verder en bezoeken de belangrijkste tempel van de Noordelijke zone. Dit is een echt ruine, en voor we er geraken moeten we een kudde buffels door.
Ondertussen zijn de wolken weg, en vinden we het mooi geweest. Het is al een eind na de middag, we leveren de fietsen binnen en gaan lunchen voordat we de laatste uren van de namiddag aan het zwembed doorbrengen. De groep met Belgen is vertrokken en het is er een stuk rustiger dan gisteren. Dit hotel blijkt een goede tussenstop voordat we later deze week naar het eiland Koh Samui gaan, want daar zien we waarschijnlijk geen Thai meer maar enkel westerlingen :).
Terwijl ik met de kinderen aan het zwembad blijf gaat Dirk voor een deugddoende Thaise massage. Emiel speelt met de bal met een Nederlands meisje en Louis slaat aan het stickeren. Zo heb ik eindelijk wat tijd voor een (electronisch) boek.

We verblijven niet helemaal in het centrum en dus niet kortbij restaurantjes dus we eten opnieuw in het resort, in het café bij Mattieu zoals de boys zeggen. Wij hebben echt geen idee waaarom, maar al sinds de eerste dag noemen de jongens elk restaurant 'het café bij Mattieu'.
Gaan slapen gaat opnieuw zeer vlot, Louis heeft voor de eerste keer in lang geen middagdutje gedaan en is supermoe. Ik maak wat tijd om de zakken opnieuw goed in te pakken. Morgen leveren we immers de auto binnen en is het gedaan met de bak achteraan te gebruiken als extra valies :).